Ζωγραφίζω αυτό που βλέπω.

Τώρα πια ζωγραφίζω αυτό που βλέπω και σκέφτομαι παρατηρώντας τον άνθρωπο εντός του περιβάλλοντός του. Κάθε φαινομενικά ασήμαντη στιγμή μπορεί να γίνει η αφορμή μιας ιστορίας που θέλω να διηγηθώ. Ο τρόπος που βαδίζει κάποιος, ο τρόπος που στέκεται, ο τρόπος που κινείται, όλα όσα φαίνονται φευγαλέα μπορούν να σταματήσουν χρονικά σ’ ένα έργο. Μόνος ή όχι, αλλά ουσιαστικά μόνος, ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της αφήγησής μου.

Κάποτε χρησιμοποιούσα τεχνικές που έκαναν την τεχνοτροπία μου ανάγλυφη γύρω από επιζωγραφισμένες φωτογραφίες. Ήταν μια μεγάλη σειρά έργων η οποία ξεκίνησε με αφορμή την αφήγηση της δικής μου οικογενειακής ιστορίας.

Τώρα, περιγράφω ακόμα τους ίδιους προσωπικούς μύθους μέσα από φιγούρες αγνώστων, που έχουν την πλάτη γυρισμένη σε μένα και στον θεατή. Μπορεί να είναι ο διπλανός μας, εμείς, εγώ, οποιοσδήποτε.

Το σχέδιο είναι για μένα η επιστροφή στη μάθηση. Με βοηθάει να ξαναβρίσκω τον δρόμο και να πατάω σταθερά για να μπορώ να κάνω το άλμα από το συγκεκριμένο και οριοθετημένο προς το εσωτερικό και αόριστο. Το μολύβι στα σχέδιά μου και τα ακρυλικά στον καμβά είναι τα βασικά μέσα που χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια.

Είναι η γλώσσα που μιλώ.

Προς το παρόν, πάντα.